What are the main problems facing EU criminal law today?

Współautorstwo: Ochnio, Ariadna

Current issues of EU criminal law / editors: Ariadna H. Ochnio, Hanna Kuczyńska. Warszawa : Instytut Nauk Prawnych PAN, 2022, s. 7-26.

Redakcja:

Current issues of EU criminal law

Współredaktorstwo: Ochnio, Ariadna

Warszawa : Instytut Nauk Prawnych PAN, 2022

ISBN 9788366300705

218 stron. Bibliografie, netografie, wykazy aktów prawnych, orzecznictwo przy pracach.

Sąd „jednolity” i sąd „podzielony” : rola ławy przysięgłych w świetle prawa porównawczego

W pogoni za rzetelnym procesem karnym : księga dedykowana Profesorowi Stanisławowi Waltosiowi / redakcja naukowa Dobrosława Szumiło-Kulczycka. Warszawa : Wolters Kluwer, 2022, s. 274-289.

The execution of financial penalties imposed based on vehicle registration data, a commentary on the CJEU judgment C-671/18 in the case Centraal Justitieel Incassobureau

Current issues of EU criminal law / editors: Ariadna H. Ochnio, Hanna Kuczyńska. Warszawa : Instytut Nauk Prawnych PAN, 2022, s. 107-122.

Odpowiedzialność karna Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR) za tzw. „zbrodnie komunistyczne”

Zbrodnie komunistyczne : odpowiedzialność państwa oraz jednostek / redakcja Patrycja Grzebyk. Warszawa : Wydawnictwo Instytutu Wymiaru Sprawiedliwości, 2022, s. 123-139.

Criminal responsibility of the Polish Communist Party (PZPR) for so-called “communist crimes”

The Communist Crimes : Individual and State Responsibility / edited by Patrycja Grzebyk. Warszawa : Wydawnictwo Instytutu Wymiaru Sprawiedliwości, 2022, s. 115-130.

Analiza porównawcza modelu rozprawy głównej : między kontradyktoryjnością a inkwizycyjnością

Warszawa : Wolters Kluwer, 2022

Seria: Monografie / Wolters Kluwer Polska

ISBN 9788382862850

550 stron. Bibliografia na stronach 523-550.

Współfinansowanie: Narodowe Centrum Nauki.

Wykonanie kary o charakterze pieniężnym w stosunku do właściciela pojazdu : glosa do postanowienia Sądu Najwyższego z 19.01.2021 r., III KK 130/20

Europejski Przegląd Sądowy 2022, nr 1, s. 42-51.

W postanowieniu z 19.01.2021 r., III KK 130/20, Sąd Najwyższy przyjął następującą tezę: „Nie sprzeciwia się przejęciu w trybie art. 611ff k.p.k. do wykonania przez właściwy sąd rejonowy wydanego przez organ państwa członkowskiego Unii Europejskiej orzeczenia o karze o charakterze pieniężnym, opartego na domniemaniu, że osoba ukarana (skazana) jest sprawcą czynu karalnego, okoliczność, iż osoba ta przed sądem polskim kwestionuje, choćby wiarygodnie, swoje sprawstwo, o ile zostanie ustalone, że wspomniane domniemanie mogło być obalone w postępowaniu odwoławczym prowadzonym w państwie członkowskim Unii Europejskiej oraz że osoba ukarana (skazana), prawidłowo pouczona przez organ tego państwa o terminie i sposobie wniesienia środka zaskarżenia, miała wystarczający czas dla sporządzenia i wniesienia tego środka”. Uznał więc, że należy wykonać karę pieniężną wymierzoną w innym państwie członkowskim UE, chociaż osoba, wobec której wydano to orzeczenie, w wiarygodny sposób kwestionowała swoje sprawstwo. Podstawą uznania i wykonania kary o charakterze pieniężnym były przepisy decyzji 2005/214/WSiSW w sprawie stosowania zasady wzajemnego uznawania do kar o charakterze pieniężnym, a konkretnie przepisy polskiego Kodeksu postępowania karnego implementujące postanowienia tej decyzji, głównie art. 611ff k.p.k. W wyniku przeprowadzenia przed polskimi sądami procedury uznania i wykonania kary pieniężnej wymierzonej w Holandii za wykroczenie drogowe uznano, że karę pieniężną należy wykonać, chociaż w postępowaniu przed polskimi sądami ukarany przedstawił niezbite dowody niewinności w postaci dokumentu poświadczającego, że zanim doszło do wykroczenia, sprzedał on inkryminowany pojazd i złożył stosowne zawiadomienie do Centralnej Ewidencji Pojazdów (CEP). Jednak w CEP nie ujęto tej zmiany właściciela, a więc figurował on w niej nadal jako właściciel, co sprawiło, że organy holenderskie na podstawie informacji udzielonej przez CEP przyjęły, iż tej osobie ma być wymierzona kara pieniężna. Właściwy organ wykonującego państwa członkowskiego jest zobowiązany uznać orzeczenie nakładające karę o charakterze pieniężnym, które zostało przekazane zgodnie z art. 4 decyzji 2005/214 w sprawie stosowania zasady wzajemnego uznawania do kar o charakterze pieniężnym , bez ustanawiania jakiegokolwiek innego wymogu formalnego oraz niezwłocznie podjąć wszelkie działania konieczne do jego wykonania.

In its ruling of 19 January 2021, III KK 130/20, the Supreme Court adopted the following thesis: ‘Takeover by a competent district court, pursuant to Article 611ff of the Code of Criminal Procedure, of the enforcement of a decision imposing a financial penalty, issued by a judicial authority of a European Union Member State based on the presumption that the punished (sentenced) person is the perpetrator of a criminal act, is not excluded by the fact that before a Polish court the person challenges, even credibly, his/her status as the perpetrator, if it is established that said presumption could be rebutted in appeal proceedings conducted in that European Union Member State and that the punished (sentenced) person, properly instructed by the authority of that state about the deadline for and manner of lodging a means of appeal, had sufficient time to prepare and submit such an appeal’. Therefore, the Court concluded that a financial penalty imposed in another EU Member State should be executed, even if the person against whom the decision was issued credibly challenged his/her status as the perpetrator. The grounds for recognition and execution of a financial penalty were established in Framework Decision 2005/214/JHA on the application of the principle of mutual recognition to financial penalties and specifically in the provisions of the Polish Code of Criminal Procedure (Article 611ff) implementing the Framework Decision. As a result of conducting, before the Polish courts, the procedure of recognition and execution of a financial penalty imposed in the Netherlands in respect of a road traffic offence, the Supreme Court concluded that the penalty should be executed even though in the execution procedure the punished person presented conclusive evidence that he was not the owner of the vehicle as he had sold it before the offence was committed and had submitted an appropriate notification to the Central Vehicle Register (CVR). However, this change of owner was not introduced into the register, so he was still listed as the owner, which meant that the Dutch authorities, based on the information provided by the CVR, assumed that he was the person to be fined.

Dopuszczalność dowodów uzyskanych w trakcie kontroli operacyjnej dotyczących innego czynu niż będący podstawą jej zastosowania : glosa do wyroku Sądu Najwyższego – Izba Karna z dnia 9 grudnia 2021 r., II KK 170/21

Orzecznictwo Sądów Polskich 2022, nr 10, s. 58-74.

Odpowiedzialność przed Międzynarodowym Trybunałem Karnym za zbrodnie prawa międzynarodowego popełnione w czasie konfliktu w Ukrainie

Palestra 2022, nr 4, s. 7-30.

Before the International Criminal Court (ICC), individuals are held responsible for crimes under international law, which are listed in Article 5 of the Rome Statute of the International Criminal Court. It is currently the only international court that exercises universal jurisdiction in criminal matters of international concern. Only specific individuals whose actions displayed the elements of the crime can therefore be prosecuted for committing a crime under international law. The question whether a person may be held criminally responsible in this forum should be considered at successive levels of analysis.

Stosowanie mechanizmów prawa procesowego do eliminacji dowodów niepożądanych w procesie karnym

Palestra 2022, nr 6, s. 7-35.

Since the entry into force of Article 168a of the Code of Criminal Procedure (i.e. 15.04.2016) the Polish courts have been faced with the need to find an answer to the question of how to proceed with evidence whose legality may be questioned. The content of this provision clearly indicates (in principle and briefly speaking) that in the process of making factual findings the courts (and other bodies involved in the procedure) should use prima facie illegal evidence, i.e. evidence obtained in violation of the law or used in a manner contrary to the provisions of law. The introduction of this provision into the system of criminal procedure made the system of evidence proceedings - rather rudimentary and unclear from the outset - even more vague and internally inconsistent. This article presents an analysis of the model of Polish evidence law in terms of the elements of the mechanism of excluding undesirable evidence from the trial. Such elements include: the manner in which evidence is adduced in the trial; the stage of assessing the admissibility of evidence; the moment when inadmissibility becomes apparent, and finally the model of the adopted procedure of deciding on the admissibility of evidence. It is important to establish not only why the evidence is considered inadmissible (from the point of view of its illegality), but above all how, i.e. in what procedure, such a decision is taken. The result of this analysis must have inevitably been postulates of legislative amendments, indicating the changes that are necessary in order to create a functional model of the mechanism for assessing the admissibility of evidence.